مدل ریاضی بودجه ریزی در بخش عمومی: رویکرد بهینه سازی استوار

امروزه تخصیص منابع، غالباً ذهنی، تجربی و مبتنی بر روش های کهنه است و لذا به رضایت عمومی نمی انجامید و قابلیت تعمیم پذیری و انطباق ریاضی ندارد. از این رو استفاده از نظریه های کمی برای نزدیک کردن کمیت و کیفیت استدلال انسانی، ضروری است. قوانین بودجه، مبتنی بر پیش بینی هایی است که همواره با خطا و عدم قطعیت همراه هستند. این خطاها در پیش بینی داده ها، در اندازه گیری و سنجش آن ها، و همچنین پیاده سازی بودجه وجود دارد. بنابراین، کمترین تغییرات در مقادیر پیش بینی شده موجب تردید در بهینگی و موجه بودن فضای قانون بودجه خواهد شد. هدف از این مقاله، یافتن مدلی برای بودجه ریزی در بخش عمومی است که بتواند عدم قطعیت را به نحوی لحاظ کند که ضمن حفظ بهینگی و موجه بودن فضای تخصیص در برابر تغییرات، انعطاف پذیری آن را نیز در اجرا تضمین کند. رویکردهای مختلفی برای لحاظ کردن اثر عدم قطعیت وجود دارد. در این مقاله، رویکرد بهینه سازی استوار انتخاب شده است. مدل بودجه ریزی در بخش عمومی با مدل های استوار سویستر، بن- تال و نمیروفسکی، و برتسیماس و سیم توسعه داده شده است تا بر اساس میزان محافظه کاری تصمیم گیران- در زمینه وضعیت حال و آینده کشور- بتوان از تک تک مدل ها استفاده کرد.